Właściwa kolonia KORZENIEC powstała w północnej części Dąbrowy za linią kolejową, w związku z uruchomieniem kopalni JAN, to jest około roku 1890.

 

Dużą część zabudowy, stanowiły budowane somorzutnie przez robotników tej kopalni domki. Rozwój kolonii nieco osłabł po zalaniu kopalni JAN w 1911 roku.

 

Znaczny rozwój dzielnicy nastąpił w roku 1928, po wybudowaniu ulic Konopnickiej, łączącej centrum miasta z dzielnicą Niepiekło (ulica miała przebiegać przez tereny wpół zatopione, na nasypie z rowami odwadniającymi), oraz ulicy Robotniczej w 1932 roku, łączącej Dąbrowę Górniczą z Łagiszą przez Korzeniec i dzielnicę Zielona.

Obie ulice, a właściwie drogi, miały stanowić dogodne połączenie Dąbrowy Górniczej z Częstochową poprzez Siewierz, oraz z Łagiszą. W znacznym stopniu przyczyniły się do rozbudowy dzielnic północnych, a w szczególności dzielnicy Korzeniec.

Ponowne ożywienie w kolonii nastąpiło w latach 1936-38.

Budowano nowe domki, które posiadały układ jednobiegowy, o jednospadowym dachu, gdzie często nawet trzy ściany nie posiadały okien. Wewnąrz znajdywały się dwie lub trzy izby oraz przedpokój. Powierzchnia takiego domku wynosiła średnio 50-55 m kw. Były wznoszone sposobem gospodarczym przez robotników, ich rodziny oraz znajomych, na terenach zupełnie nie uzbrojonych. Dlatego też, z powodu wysokiego stanu wód gruntowych, często nie posiadały piwnic. Powodowało to występowanie wilgoci na murach. Właścicielami domków byli lepiej zarabiający górnicy i hutnicy. Wielkość działki wynosiła 500-600 m. kw.. Tylko część takich domków posiadała inne instalacje, oprócz elektryczności. W pozostałych wodę pobierano z wodociągu usytuowanego przy drodze głównej. Nieczystości natomiast, najczęściej lądowały w okolicznych rowach i dołach.

Oprócz wyżej opisanego typu zabudowy, powstaje również "biedabudownictwo" na tzw. Hałdzie.

Właścicielami takich domków byli biedniejsi robotnicy, których nie było stać na wybudowanie lepszego domu, lub na opłacenie stosunkowo dużych kwot za mieszkania w domach czynszowych. Budynki te nie miały żadnych instalacji, a wewnątrz była jedna lub dwie izby, bez sieni, piwnic i poddaszy. Domki były budowane w sposób bardzo prymitywny. Najczęściej miały około 20-30 m kw. powierzchni użytkowej.

Dzielnica mocno się zaczęła rozbudowywać w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku, wraz z powstawaniem Huty Katowice. Powstają nowe, duże osiedla domów jednorodzinnych, przy ulicy Dutkiewicza i Skalskiego. Powstają bloki mieszkalne na zakończeniu ulicy Limanowskiego.

Koniec lat dziewięćdziesiątych XX wieku i początek tego stulecia, to rozwój budownictwa w dzielnicach dawnej "biedoty", czyli w okolicach dawnej hałdy pokopalnianej przy ulicach Narodowej i Dolnej.

Dzisiaj te części dzielnicy, w niczym nie przypominają dawnego typu budownictwa, charakterystycznego dla początków jej powstawania.